Extra notka urodzinowa! + One shot

Nie zorientowanym mówię że chodzi o urodziny i to nie o takie zwykłe urodziny tylko 68 urodziny (jeszcze rok i będzie 69, tak, nie mogłam się powstrzymać od podtekstu xd) jednego z moich najukochańszych aktorów, Alana Rickman'a, odtwórcy mi. roli Snape'a. (Wiem że to było wczoraj, ale nie zdążyłam wszystkiego przygotować na czas, wybaczcie) W programie na dzisiejszą notkę mam mały kolaż (tak, jestem mistrzem ;p), galerię ze zdjęciami Alana (głównie jako Snape), ciekawostki o Alanie oraz Severusie i zbiór opowiadań zatytułowany "Epizody z życia naj(nie)szczęśiwszego Mistrza Eliksirów", który będę jeszcze kontynuować. Serdecznie zapraszam.

We love you, Alan!

Ciekawostki:

• Alan był jednym z kandydatów do zagrania roli Hannibala Lectera w "Milczeniu owiec". Otrzymał ją jednak Anthony Hopkins.

• Ze wszystkich osób tylko Alan Rickman znał dokładnie postać Severusa, bo J.K. Rowling mu się wygadała.

• Zrezygnował z roli Aleca w "Goldeneye", gdyż miał dość grania czarnych charakterów.

• Ma starszego brata Davida, młodszego brata Michaela oraz młodszą siostrę Sheilę.

• Był brany pod uwagę do roli Charlesa w filmie "Cztery wesela i pogrzeb". Otrzymał ją jednak Hugh Grant. 

• Severus to po łacinie "surowy"

• W grze "lego harry potter Years 5-7" Profesor Snape został zabity przez Voldemorta dlatego że zjadł jego ostatnie ciastko.

• Nazwisko Severusa pochodzi prawdopodobnie od ang. słowa snake, czyli wąż.

• Severus tak bardzo nienawidził Harrego, a jednak mu pomagał, bo przypominał mu na raz kogoś kogo kochał i kogoś kogo nienawidził.

Galeria :

One shot:

"Epizody z życia naj(nie)szczęśliwszego Mistrza

Eliksirów na świecie" - Melania Zabini

Małe, rude… Pewnie Weasley.

Właśnie robiłem nocny obchód po korytarzach. Było nie wiele po rozpoczęciu roku. Aktualnych pierwszaków nie kojarzyłem wcale, gdyż jak do tej pory miałem tylko jakże wątpliwą przyjemność poznać Puchonów no i nowych Ślizgonów oczywiście. Nie spieszyło mi się jakoś do poznania Gryfonów. Oni zawsze byli najbardziej irytujący. Tacy waleczni, tacy szlachetni… Fuja!

Aż zmarszczyłem brwi na ta myśl. Byłem niezadowolony że jutro mam z nimi pierwszą lekcje no i w dodatku w nocy na korytarzu nikogo nie przyłapałem. Noc bez odjęcia punktów i dania szlabanu była nocą straconą.

Wróciłem więc do swojego gabinetu, podszedłem do półki z książkami i wyciągnąłem jedna z nich zatytułowaną „Historia Magii – kalendarium”. Spokojnie, spokojnie… Nie chciałem jej czytać. Odłożyłem ją na biurko i zza niej wygramoliłem skrzętnie ukrytą butelkę Ognistej. Miałem takich skrytek całą masę w swoim gabinecie, o niektórych istnieniu nawet nie pamiętałem. Odłożyłem grubą książkę na miejsce, a sam wraz z moją ukochaną Whisky usiadłem z biurkiem.

Odkorkowałem butelkę i wziąłem z niej porządny łyk. Poczułem najpierw mrowienie w gardle, a potem jak alkohol przyjemnie pali mnie w przełyku. Ostatnio zauważyłem że od śmierci Lily piłem jeszcze więcej niż zazwyczaj. Wziąłem jeszcze jeden łyk i odstawiłem butelkę przyglądając jej się bacznie. Płyn w przezroczystym naczyniu miał piękną barwę, doprawdy piękną. Był w kolorze bursztynu mieniącego się na złoto. Taki ciepły, taki ulotny, taki niepowtarzalny. Po prostu wyjątkowy.

Wtedy ktoś zapukał do drzwi. Westchnąłem.

- Wejść. – powiedziałem i dopiero później miałem się dowiedzieć że to był okropny błąd.

Do mojego gabinetu weszła Pomfrey w towarzystwie jakiegoś małego, rudego czegoś.

Małe rude… O nie! Pewnie kolejny Weasley, pomyślałem z paniką.

- Dobrze że nie śpisz, Severusie – zaczęła z ulgą Pomfrey podchodząc z dzieckiem bliżej, tak że nikłe światło padające z lampki stojącej na moim biurku padło na nie. Pomfrey znałem od dawna, więc przyjrzałem się temu dziwnemu dziecku.

Było aż nienaturalnie niskie jak na swój wiek, sięgało dość wysokiej jak na kobietę Pomfrey do pasa, było bardzo chude, jakby go w domu nie żywili, a ubrane było tak że żal było patrzeć. Przydług, czerwona koszulka jak po starszym bracie z wielkim godłem Gryffindoru i przydługie, czarne leginsy, które mimo iż powinny być obcisłe były na nią o ładnych kilka centymetrów za luźne. Głowe owe dziecko miało spuszczoną, a na niej niechlujny kok z intensywnie rudych, niesfornych włosów. Włosy miała gęste i to bardzo, bo kok zdawał się być wielkości jej głowy.

Tak, zdecydowanie Weasley.

Po długości i gęstości włosów zgadywałem że to dziewczyna, ale nigdy nic nie wiadomo. Na ten przykład taki Bill Weasley miał włosy do ramion, podobnie jak Charlie.

- Co się stało Pmfrey? – spytałem nie chętnie patrząc z niesmakiem na dziecko.

- Miała koszmary. Zawołała mnie jedna z jej koleżanek że krzyczy przez sen jak opętana.

- To dlaczego nie jest u Minerwy? – spytałem patrząc z nieco większym współczuciem na dziecko. Sam miewałem koszmary i wyobrażałem sobie jak może się teraz czuć.

- Bo Minewra jest… No wiesz gdzie… - Kobieta wskazała mi głową na dziewczynkę.

Tak, przypomniałem sobie. Minerwa miała dziś w nocy misję.

- To czemu jej nie podasz Eliksiru Słodkiego Snu, tylko ją ciągasz do mnie? – spytałem obojętnie.

- Ja tu wciąż stoję – odezwała się nagle dziewczynka podnosząc wzrok znad posadzki. Gdy zobaczyłem jej oczy myślałem że się przewrócę. Jeszcze nigdy nie widziałem żeby ktoś miał tak intensywny, tak ciepły, tak tajemniczy kolor oczu. Jej oczy… one… One były w kolorze bursztynu, w kolorze Whisky. Teraz płonęły gniewem. Kogoś mi porzypominała, ale nie miałem pojęcia kogo.

- Pani Pomfrey chciała mi go dać, ale jej się skończył – oznajmiła władczo krzyżując ręce na piersiach.

- Po pierwsze młoda damo… Nie tym tonem, a po drugie tam powinno być Panie profesorze. – syknąłem przez zaciśnięte zęby. Nienawidziłem gdy ktokolwiek zwracał się do mnie takim tonem, a już na pewno nie jakaś smarkata Gryfonka.

- Skąd miałam to wiedzieć skoro się Pan nie przedstawił, Panie profesorze…

- Severus Snape – powiedziałem z jadem w głosie.

- Profesor Snape będzie cię uczył Eliksirów – dodała tłumiąc śmiech Pomfrey.

Dziewczynka nagle się rozpromieniła, a ja nie wiedziałem o co chodzi nigdy nikt się nie uśmiechał słysząc moje i mię czy nazwisko.

-Słyszałam o Panu same okropne rzeczy – powiedziała z zadziornym, rozbawionym uśmieszkiem.

Tym zdaniem zwyczajnie powaliła mnie na łopatki. Zarówno mnie jak i Pomfrey. Kto normalny mówi takie rzeczy i to w dodatku z tak niewinnym uśmiechem jakby to było zabawne, a nie obraźliwe.

- Emily Weasley – przedstawiła mi się z ciepłym uśmiechem i już wtedy wiedziałem że łatwo się jej nie pozbędę.

Happy Walentines Day!

Walentynki, walentynki…. Cóż za paskudne święto. Kto to w ogóle wymyślił? Nie można odejmować uczniom punktów za całowanie się na korytarzach, wszędzie jest czerwono, na około są wszędzie serduszka, wszyscy płaczą, albo ze szczęścia, albo z rozpaczy. Wszystko jest takie słodkie, takie mdłe. Tylko narzygać na środku. Nie rozumiem, czemu wszyscy się z tego tak cieszą.

Owszem, nigdy nie byłem zbyt towarzyski, ani uczuciowy, ale to już przesada. To nie było ani trochę zabawne. Tym bardziej, że Dumeldore celowo wyznaczył mnie na nadzorowanie dekorowania Hogwartu. Ten stary plotkarz czasem bywał doprawdy nieznośny. Wciąż pchał mnie do tej całej Weasley. Przecież to dziecko jeszcze. Gorzej, irytujące dziecko. Normalnie nie znam chyba dziecka z większym ADHD. Jej jest wszędzie pełno, a jak się dowiedziała, że pierwszy raz w tym roku będziemy organizować walentynki to o mało się nie popłakała ze szczęścia i od razu się zgłosiła do wszystkiego, co możliwe. Taaaak…. Do dekoracji też. Tak się zastanawiam, czy jakbym sobie teraz podciął żyły to zdążyłbym się wykrwawić zanim ta ruda zaraza zauważy, że mnie nie ma i tu przybiegnie. Raczej nie, a poza tym wyszłoby na to, że próbowałem się zabić z powodu niespełnionej miłości. Znając starego Dropsa i bliźniaków od Weasleyów skończyłoby się na tym, że to właśnie w Emily tak bardzo się durzyłem. Sytuacja skrajnie beznadziejna. No cóż. Trzeba to jakoś przeżyć.

Narzuciłem, więc na siebie czarne szaty i wyszedłem z gabinetu. Niechętnie ruszyłem w stronę Wielkiej Sali gdzie mieli zacząć. Mijałem po drodze trzymających się za rękę uczniów, całujących się na parapetach uczniów, uciekających z płaczem do swojego dormitorium uczniów…. O taaaak. Gorzej chyba nie będzie, pomyślałem, ale wtedy usłyszałem pogodny, nieco piskliwy dziewczęcy głosik.

- Dzień dobry, Panie profesorze!

Odwróciłem się z niesmakiem i moje przypuszczenia okazały się prawdą. To była Weasley. Trzymana w kolanach przez Olivera Wood’a wieszała na kinkietach czerwone i różowe lampiony w Wielkiej Sali

Ciężko było jej nie poznać po wiecznie rozczochranych rudych lokach odstających każdy w inną stronę. Ubrana była jak zwykle w zwiewną letnią sukienkę. Tak, była zima, ale ona zawsze chodziła ubrana jakby było lato. Czasem tylko jak było bardzo zimno to tak jak teraz miała zarzucony na ramiona sweter.

Jednak, co do jej ubrania to jej sukienka była w kolorze krwisto czerwonym (a w jakim by innym?) podobnie jak jej usta…. Chwila! Usta?

Zdziwiło mnie to gdyż ona raczej się nie malowała, a tym razem jej rzęsy wydawały się być o wiele bardziej czarne, a usta były krwisto czerwone, przez co zarwały się być o wiele większe. W sumie musiałem przyznać, że co, jak co, ale usta miała całkiem ładne…. STOP! Dość! Już ją chciałem w ramach uspokojenia się ochrzanić za makijaż, kiedy przypominałem sobie, że w walentynki uczennice z szóstego roku malowały usta na krwisto czerwono, a im młodsze tym na jaśniejszy różowy. Z siódmego rocznika natomiast miały mieć bordowe. Podobnie mieli chłopcy tylko, że z koszulami.

- Wesołych Walentynek! – Zawołała do mnie jeszcze z uśmiechem. – Przyszedł Pan nam pomóc.

Tak, jak się uśmiechała wyglądała nieco inaczej. Lepiej, bardziej pogodnie, przyjaźnie. Może, dlatego cały czas się uśmiechała, a teraz, kiedy się umalowała odważniej niż kiedykolwiek wyglądała... Tak doroślej. Jakby już nie była takim dzieckiem, za jakie ją od zawsze uważał.

Skrzywiłem się jeszcze bardziej zaczynając rozumieć, jakie głupie mam myśli, ale podszedłem do Weasley i patrzącego na nią od dołu Wooda, który swoją drogą wyglądał głupkowato tak się na nią gapiąc z zarumienionymi policzkami i bynajmniej nie było to spowodowane wysiłkiem. W końcu nie raz słyszałem rozmowy chłopców. Także i te o Emily. Wiedziałem, że kilku z moich Ślizgonów podoba się ta wkurzająca Gryfonka i spiskowali oni żeby jak najbardziej upokorzyć Wood’a, który według nich ewidentnie na nią leciał. Nie lubili go, bo był na wygranej pozycji. Przyjaźnił się z nią.

Musiałem przyznać, że moi chłopcy mieli racje. Kiedy rocznik Wood’a miał Eliksiry to zawsze w tym samym czasie Emily wraz z kolegami miała trening Quiddicha i za nic nie mogłem zmusić tego równie irytującego chłopaka żeby się skupił na lekcji. Emily przynajmniej była dobra z Eliksirów, wręcz wybitna, aczkolwiek wolałbym skonać niż jej to przyznać.

Wyminąłem po drodze jeszcze kilka zakochanych par wieszających razem czerwone lampiony. Jakimś cudem pokonałem odruch wymiotny i doszedłem do głównej koordynatorki, która właśnie tłumaczyła jednej z dziewcząt żeby wieszała na zamianę czerwony i różowy lampion.

- Mógłby mi Pan podać ten lampion? – Poprosiła mnie Weasley z uroczym uśmiechem trzepocząc zalotnie rzęsami, jak to miała w zwyczaju, gdy czegoś od kogoś potrzebowała.

Westchnąłem głęboko wywracając oczyma i podałem jej stojący na podłodze różowy lampion pomalowany w czerwone serduszka. Dziewczyna wzięła go ode mnie i chciała powiesić go tak jak pozostałe, jednak, co drugi kinkiet był niego wyżej, więc wyciągnęła jak najdalej ręce, co skutkowało tym, że podniosła jej się nieco sukienka i zapewne od dołu było jej widać całe majtki, bo Wood zrobił ogromne oczy i krok do tyłu. Emily była zmuszona puścić się kinkietu i tracąc nagle oparcie w rękach gibnęła się do przodu. Wood nie chcąc by się przewróciła starał się utrzymać równowagę i przechylić Emily do tyłu. W rezultacie przewrócił się na podłogę z głośnym hukiem, a Weasley spadła prosto w moje ramiona. Odruchowo ją złapałem.

Tak, odruchowo! Jak coś leci to to łapię. ODRUCHOWO.

W każdym bądź razie ta mała ruda zaraza wylądowała mi na rękach przerażona oplatając mi szyję rękami. Wszyscy słysząc ogromny hałas, jaki wywołał Oliver Wood przewracając się na krzesła i rozwalając je spojrzeli na nas i co dostrzegli?

Mnie trzymającego na rękach przerażoną przytuloną do mnie Weasley. Gdzieś z końca wielkiej Sali rozległo się ciche „Uuuuu…”, a potem śmiech. Byłem pewny, że to bliźniacy.

Emily rozejrzała się w szoku na około. Wszyscy milczeli i tylko się na nas gapili.

- Na Godyka, Emily! Nic ci nie jest?! Ja… ja przepraszam… - zaczął z przepraszającą miną Oliver zbierając się z podłogi.

Czekałem aż dziewczyna mnie puści żeby ją odstawić na ziemię, ale ona ani myślała się mnie puszczać. Patrzyła na około nieprzytomnym wzrokiem i przytulała się do mojej piersi jakby to było jedyne bezpieczne miejsce na świecie.

- Weasley, puść mnie, do cholery! – Warknąłem i dziewczyna nagle się ocknęła puściła mnie momentalnie jak oparzona. Postawiłem ją natychmiast na podłogę i podbiegł do niej młodszy o rok Wood wypytując czy nic jej nie jest, ale ona nie patrzyła na niego tylko na mnie. I to patrzyła takim wzrokiem jakby dalej nie rozumiała do końca, co się stało.

- Dziękuję – powiedziała cicho po chwili.

- Bo i jest, za co – odparłem jak zwykle uszczypliwie. – A ty, Wood następnym razem patrz koleżance w oczy, a nie pod sukienkę… - syknąłem. – Odejmuję Gryffindorowi 50 punktów za molestowanie koleżanki i kolejnych 10 za niezdarność – dodałem, po czym z trzepoczącymi szatami wyszedłem z Wielkiej Sali. Na wychodne usłyszałem jeszcze tylko jak Emily krzyczy na Olivera. Nie chodziło jej bynajmniej o to, że ją puścił tylko, że ją podglądał. Uśmiechnąłem się mimowolnie z satysfakcją.

CDN



Osoby, które jeszcze nie widziały pierwszej części 10 rozdziału, który dodałam tydzień temu to zapraszam TUTAJ.

Caluję i pozdrawiam.

Melania Zabini