Rozdział 8

Jestem. Po wielu trudnościach losu przybywam z nowym rozdziałem. Nawet nie wiecie jakie mam zawirowania w życiu... Ale dziś jestem szczęśliwa. Prze szczęśliwa! Nie wiem sama czemu, ale po prostu nie mogę przestać się uśmiechać, dlatego podsyłam wam rozdział dwa dni wcześniej niż myślałam że mi się to uda. :) Dajcie znać jak wam się podoba. Szczególnie końcówka...

Ps. Wybaczcie za ewentualne błędy.

/Muzyka/

Ruda kobieta wraz z nietoperzopodobnym mężczyzną weszli do jak zwykle pełnego ludzi salonu

Weasleyów.

- Przez ciebie się spóźniłem, Weasley - syknął teatralnym szeptem Severus czując na sobie spojrzenia czwórki już nieco podrośniętych ryżych dzieciaków i reszty Zakonu Feniksa. Czuł na sobie wypalające mu dziurę w brzuchu spojrzenie Molly, rozichrane spojrzenia bliźniaków i zniesmaczony wzrok Remusa. Wiedział, że coś jest nie tak. Nie przepadali za nim, ale nigdy tego tak dobitnie nie okazywali. I jeszcze te śmiechy bliźniaków połączone ze szkarłatnymi rumieńcami Emmy. Coś zdecydowanie było nie tak i to miało coś z nim wspólnego...

- Przeze mnie? - spytała  Ruda udając oburzenie i starając się nie zwracać uwagi na miażdżące spojrzenia ciotki i ciszę jaka zapadła gdy weszli. - To Pan nie mógł znieść że gram równie dobrze co Pan i dlatego tyle to trwało - stwierdziła zasiadając na jednym z dwóch foteli stojących w kącie. Snape wywrócił oczami po czym siadł koło niej.

- Skoro już wszyscy jesteśmy w komplecie... - zaczął Dumbeldore wstając ze swojego miejsca. Emily od razu zauważyła, że nie ma Billa i tej jego (pożal się boże) narzeczonej, jednak nie spytała. Była niemal pewna, że są na jakieś misji. Choć nie wiedziała po co tam Flegma. Pewnie nie chciała puścić Billa samego... - Chciałbym poruszyć temat powrotu do Hogwartu... Gdyż jak wiecie rozpoczęcie roku tuż tuż. Severusie, czy udało się coś ustalić?

- No cóż... Za kolorowo nie jest. Czarny Pan chce za wszelką cenę dorwać chłopaka zanim dotrze do Hogwartu. Boi się, że tam  będzie mu już ciężko go dosięgnąć...

- Ma rację - przytaknął zamyślony Artur przypatrujący się badawczo Severusowi.

- Czy wiemy ilu ich będzie? - spytał Remus.

- Ta misja jest traktowana jako nagroda dla najwierniejszych i obóz przetrwania dla nowych - wyjaśnił spokojnym, lecz poważnym tonem Severus.

- A więc nie będzie ich wielu?

- Nie, ale nie wolno ich bagatelizować. Będą to ci  którzy nie boją się zabijać i robią to z przyjemnością, a także młodzi pragnący się za wszelką cenę wykazać. Innymi słowy... - powiedział Severus, jednak nie dane mu było skończyć gdyż ktoś teleportował się w przedpokoju i zanim ktokolwiek zdążył zastanowić się kto to mógł być w drzwiach do salonu pojawił się Bill, który wraz z rannym w ramię Charliem niósł jakąś dość drobną postać o bladych policzkach. Za nimi biegła przerażona Fleur.

Po jasnej dłoni chłopca wystającej spod czarnej peleryny spływała stróżka krwi. Emily od razu go rozpoznała i przerażona zakryła usta dłońmi. Cała reszta rozpoznała go dopiero gdy Bill położył go na stole w kuchni, a czarny kaptur odsłonił jego platynową czuprynę. Wszyscy patrzyli z przerażeniem na młodego Malfoya. Był jeszcze bledszy niż zwykle, włosy miał w nieładzie, a z okolic jego brzucha i ramienia sączyła się krew.

No i co najważniejsze i czego nie omieszkał zauważyć Ronald, Draco milczał. Zapewne dlatego iż był nieprzytomny.

W innym wypadku pewnie by okropnie jojczał... - pomyślał z dezaprobatą Ron, jednak nikt, a w szczególności jego kuzynka nie podzielał jego spokoju.

- Merlinie! Co się stało?! - wykrzyknęła roztrzęsiona Emma.

- Ron, sprowadź Panią Pomfrey. Byle szybko - polecił Remus odsuwając wszystko ze stołu.

- Zaatakowali nas! Nie rozumiem czemu. Jeden z nich ukradł klatki ze smokami, które przywiózł Charlie, kiedy zmagaliśmy się z resztą. Chłopak oberwał rozbrajającym, ale przy upadku nadział się na wystający drut... Rozpoznaliśmy go dopiero przy oględzinach. Wzięliśmy go tylko ze względu na Emily - mówił szybko i rzeczowo Bill.

Severus nie słuchając tłumaczeń jednego z najstarszych braci Weasley i nie czekając na pielęgniarkę zabrał się za oględziny rany Dracona. Wyglądała paskudnie. Drut był zapewne nierówny i zardzewiały. Rana przechodziła na wylot, jednak była też dobra wiadomość. Wyglądało na to że żelastwo ominęło wszystkie co ważniejsze organy.

Snape liczył na pomoc Emily, bo w Norze tylko ona poza nim znała się na pierwszej pomocy i eliksirach, jednak gdy na nią spojrzał wiedział, że na nic się nie przyda. Była potwornie blada, niemal zielona, a na jej twarzy malowało przerażenie, połączone ze szczerym bólem. Tak jakby bolało ją to, że on tak cierpi. Cała się trzęsła, a w oczach miała łzy.

- Moly, bądź taka łaskawa i wyprowadź Emily, bo średnio mam czas żeby ją cucić jak zemdleje - polecił opanowanym tonem Severus. - Granger, nie rycz mi tu. Lepiej przydaj się na coś i przynieś mi z gabinetu kilka eliksirów... Znieczulający, Słodkiego snu i jakiś na poprawę krzepliwości krwi...  Nie patrz na mnie jak kosmitę. Powinnaś wiedzieć po tylu latach kiedy cię uczę.... Mała butelka z bordową zawiesiną.

**********

/Muzyka/

Emily słyszała wszystko jak przez taflę wody. Szumiało jej w uszach, a obraz zamazywał jej się przed oczami. Patrzyła pełnymi łez oczyma na swojego chrześniaka. Bała się o niego i to okropnie. Był dla niej jak syn, jak młodszy brat... Nie przeżyłaby tego gdyby mu się coś stało.

Widziała jak Draco leży na drewnianym stole, widziała jaki jest blady, jak drży, jak cierpi, a po chwili jak przez mgłę oczami wyobraźni widziała leżącą na podłodze w jej domu rodzinnym kobietę. Na ramiona zakryte niegdyś białym, teraz splamionym czerwienią krwi materiałem opadały miękko kasztanowe loki. Kobieta głaskała ją po policzku i ostatkami sił szeptała:

- Emily... Nie płacz. Skarbie, musisz być teraz dzielna. Naprawdę bardzo dzielna....

Emily czuła jak łzy leniwie spływają po jej policzkach, pociemniało jej przed oczami i po chwili poczuła że ktoś trzyma ją w ramionach. To był Charlie. Jej ukochany starszy brat Charlie.

Nie istotne było, że zarówno z biologicznego i prawnego punktu widzenia był jedynie jej kuzynem... Dla niej był jak brat. Był dla niej jeszcze bliższy niż bliźniacy. Zawsze ją chronił. Pomógł jej się na pierwszym roku zaaklimatyzować w Hogwarcie, pomagał jej w lekcjach, powtarzał z nią do SUMów, załatwił jej staż u jednej z najwybitniejszych czarodziejek wszech czasów, Perenalle Flamel, żeby mogła dostać tytuł Mistrza Zaklęć i Uroków, a przez cały ten czas gościł ją u siebie w domu.

Charlie wyprowadził ją z kuchni i posadził na łóżku w jej i Ginny pokoju.

Emily z całej siły próbowała okiełznać wirujący w okół świat, ale nie potrafiła. Cały czas miała przed oczami obraz Dracona i  matki. Wszystkie wspomnienia z nią powróciły. Emily się bała. Tak okropnie się bała, że jej chrześniakowi coś się stanie, że zginie. Nie zważała na to, że ze słów Snape'a można było jednoznacznie wywnioskować że wygląda to gorzej niż jest naprawdę. Była zbyt przerażona, zbyt wiele wspomnień dotyczących matki nasuwało jej się na myśl. Była tak przerażona faktem, że znowu kogoś straci, że nie była w stanie mu pomóc mimo iż po śmierci matki całe lata spędziła nad księgami dla magomedyków. Nie działo się to jednak tylko gdy znała i gdy zależało jej na osobie rannej. Tak było z każdym widokiem krwi, a gdy jej na kimś zależało jej przerażenie potęgowało się jeszcze bardziej. Tak jak wtedy gdy mieszkając w Rumunii była świadkiem jak jeden ze smoków poważnie podrapał Charliego w ramię. Nie była w stanie na niego patrzeć, nie była w stanie się uspokoić i mu pomóc choć doskonale wiedziała jak. Całe szczęście że przechodził akurat tamtędy Syriusz i im pomógł...*

Nikt poza ich trójką nie wiedział o tym zdarzeniu, ponieważ Emily czuła się podle ze świadomością że gdyby nie Syriusz to Charliemu mogłoby się coś stać i to byłaby tylko i wyłącznie jej wina.

 

**********

/Muzyka/

Po mniej więcej półgodziny, gdy Emili została sama drzwi od jej pokoju się otworzyły i stanął w nich Severus. Fragment czarnego materiału jego rękawa był splamiony świeżą krwią, a czarne włosy w lekkim nieładzie.

Emily widząc swojego byłego nauczyciela powstała natychmiast z łóżka.

- I co z nim? - spytała poważnym tonem. Głos drżał jej nieco.

- Tak jak mówiłem nie było to nic poważnego... - odparł. - Drut ominął ważniejsze organy. Teraz śpi na łóżku oburzonego tym faktem Ronalda - streścił. - Ta gościnność jest u was rodzinna? - zapytał, a wargi zadrżały mu w geście rozbawienia.

- O tak... - odparła z rozbawieniem Emily, którą ucieszył fakt, że Draco nic nie jest oraz to, że Snape zmienił temat i nie musi przynajmniej jak na razie z nim o tym rozmawiać. - My, Weasleyowie nie wpuszczamy do łóżka byle kogo.

Na twarzy Severusa pojawił się rozbawiony, kpiący uśmieszek.

- Polemizowałbym.... - przeciągnął wskazując wzrokiem na zdjęcie oprawione w ramkę, które stało na szafce obok łóżka Emily, a podły uśmieszek nie schodził mu z ust. Zdjęcie było ruchome jak każde w tym pokoju. W tle były przepiękne, złote łany zboża. Biegła przez nie śmiejąca się Emily w zwiewnej sukience. Podbiegła do Syriusza, który właśnie wyszedł zza aparatu i wskoczyła mu na ramiona całując go czule.

Weasleyówna zaczerwieniła się po same koniuszki uszu i szybkim ruchem położyła zdjęcie tak aby go nie było widać.

- Możesz się iść zobaczyć z Draconem. Może już się obudził - powiedział Severus zmieniając natychmiast temat.

Emma usmiechneła się do niego z wdzięcznością. Wstała, podeszła do niego i całkowicie go zaskakując przytuliła go.

- Dziękuję... - wyszeptała mu do ucha, a w jej głosie była szczera wdzięczność, za wszystko co dla niej robił.

Severus stał jak spetryfikowany. Ta dziewczyna z dnia na dzień zaskakiwała go coraz bardziej. Swoim ciepłem, entuzjazmem i miłością, którą okazywała wszystkim. W każdym potrafiła znaleźć coś dobrego, coś pozytywnego czego inni nie widzieli. Nawet w nim.

Severus był niemalże pewny, że gdyby przyszedł do niej sam Czarny Pan i okazał skruchę to byłaby gotowa mu uwierzyć, że się zmieni. Była naiwna, ale właśnie ta jej niewinność i naiwność poruszała już dawno otoczone grubym murem serce Severusa i niszczyła ten mur powoli... Cegła po cegle.

Emily odsunęła się nieco od Snape'a, ale nie wypuściła go z objęć tylko stała patrząc mu w oczy w odległości kilku milimetrów od jego twarzy.

Mężczyzna czuł jej słodki, ciepły oddech na twarzy. Patrzył prosto w te cudownie ciepłe bursztynowe oczy Weasleyówny. Było w nich wszystko co najlepsze. Wszystko co najbardziej cenił w kobietach... Niemalże maniakalny upór, radość z życia, cała kopalnia miłości i poświęcenia.

Severus wiedział, że Emily jest w stanie zrobić wszystko żeby ochronić ludzi, których kocha. Wiedział, że zbliża się wojna. Wiedział, że będzie się mogła wykazać swoją lojalnością, wiedział także że zapewne to zrobi.

Patrząc w te jej błyszczące na bursztynowo oczy poczuł ogarniające go współczucie. Współczucie, którego nie znał wcześniej, którego nie doświadczył.

Była jeszcze taka młoda...

Uśmiechnęła się do niego. Uśmiechnęła w ten pocieszający sposób jakby zauważyła, że coś go trapi.

Była za dobra. Zdecydowanie za dobra żeby mieć siłę i ochotę użerać się z kimś takim jak on... Cóż on mógł jej dać? Nic. Podwójny szpieg, z ogromnym bagażem doświadczeń, zabójca. Zasługiwała na kogoś lepszego. Choćby na Blacka. Nie był wystarczająco dobry, ale przynajmniej nie był mordercą, nie to co on.

Z resztą czemu miałby chcieć być dla niej wystarczająco dobry? To była Weasley. Tylko Weasley. Ta sama roztrzepana dziewczynka z burzą rudych loków. Ta mała irytująca Gryfonka, którą uczył przez siedem lat. Tylko teraz trochę urosła.

Im dłużej się na nią patrzył tym większą odczuwał potrzebę pocałowania jej. Dotknięcia jej delikatnej, jasnej skóry... Jednak wiedział, że to byłoby całkiem nieodpowiedzialne i dla niej mogłoby być śmiertelne w skutkach.

- Radziłbym ci się pośpieszyć, bo zostawiłem twojego kuzyna sam na sam z Draconem - powiedział Severus odsuwając się ostatkami sił woli od dziewczyny na bezpieczną odległość.

- Tak... - szepnęła spuszczając wzrok i oblewając się rumieńcem. - Jeszcze Ron nie wytrzyma... Chyba za sobą nie przepadają, a Ron ma taki ognisty temperament. W tym jednym jesteśmy do siebie całą rodziną podobni - mówiła szybko.

Zauważając swój nerwowy słowotok Emily ponownie przybrała barwę szkarłatu i czym prędzej opuściła pokój.

--------------------------------------------------------------------------------------

* To co robił wtedy w Rmunii Syriusz i dlaczego ich spotkał dowiecie się w kolejnej notce (miniaturka).