Rozdział 3

Moi drodzy... Nie ma przeproś. Wprowadzamy zasadę czytam - komentuję. Nie chodzi mi o błaganie was o komentarze, bo ja nie z tych co tak robią, ale byłoby mi miło wiedzieć ile was jest i co o tym myślicie. Było by mi również miło gdybyście (jeśli wam się podoba moje opowiadanie) poleciły je, bo wiem, że opowiadań o Sevie jest cała masa i trudno się przebić. Rozdział dość krótki, ale mam nadzieję, że zwarłam tam wszystko to co chciałam.

Po zakończeniu zebrania Molly zaprosiła wszystkich na kawałek ciasta.

- Przykro mi Molly, ale z Minerwą musimy jeszcze wpaść na Pokątną.... Może innym razem. - odparł łagodnie Dumbeldore, kierując się wraz z siwą kobietą do jednego z kominków.

- Ehhh.... Szkoda. A ty, Severusie? - spytała Pani Weasley, kiedy dyrektor i profesor McGonnagal zniknęli w zielonych płomieniach kominka. Nie lubiła go jakoś specjalnie. Była raczej nieufna wobec niego, ale nie chciała być niegrzeczna.

- Wydaje mi się jednak, że wrócę do Hogwartu, bo...- zaczął Mistrz Eliksirów, ale nie miał szansy skończyć.

- ... bo ma pan parę spraw do załatwienia - dokończyła za niego rudowłosa Emily patrząc na niego z rozbawieniem tymi swoimi ogromnymi, bursztynowymi oczami. - Na pewno to nic pilnego. Niech się pan nie da prosić.... - nalegała.

Severus musiał przyznać, że ta dziewczyna miała dar przekonywania. Prawie się dał się namówić przez to proszące spojrzenie znad wachlarza czarnych rzęs. W porę jednak zdał sobie sprawę, że jak zostanie to jeszcze dłużej będzie musiał oglądać migdalenie się tej irytującej, rudej dziewczyny i Blacka, a to nie wchodziło w grę. Nie mógł zostać. Jednak widząc minę Syriusza tak pełną zazdrości nie mógł się powstrzymać żeby mu nie dopiec.

- Rozumiem, Panno Weasley, że się pani stęskniła za moim jakże uroczym towarzystwem, ale widzi się pani ze mną jutro. Jakoś pani będzie musiała przeżyć tę noc samotnie - powiedział spoglądając na Blacka. - A tym czasem życzę wszystkim dobrej nocy - powiedział ze swoim firmowym uśmieszkiem jeszcze bardziej z siebie dumny widząc lekkie, różowe rumieńce na twarzy Emily, które w tej sytuacji doprowadzały Syriusza do szewskiej pasji.

Mężczyzna zniknął w zielonych płomieniach.

Emma patrzyła jeszcze chwilę z lekkim uśmiechem na kominek w którym zniknął Mistrz Eliksirów. Nie wiedziała co o tym wszystkim myśleć. Sama sobie nie zdawała sprawy jak bardzo brakowało jej parszywego charakteru i ciętego języka profesora Snape'a.

- No dobrze, ale już nikt nie wychodzi - oznajmiła Molly. - Remusie! Nawet się nie waż...- ostrzegła widząc że Lupin wstaje z miejsca.

- Cóż ja mogę poradzić - westchnął wilkołak z uśmiechem. - Masz dar przekonywania, Molly.

Pani Weasley zaśmiała się pogodnie i zaprosiła wszystkich do stołu.

- Dziewczynki, pomóżcie mi - zawołała Pani Weasley. Ginny, Hermiona i Emily wstały ze swoich miejsc żeby pomóc. Molly zaśmiała się zatrzymując Emmę.

- To bardzo miło z twojej strony, Emily, ale teraz jesteś tu gościem. Poradzimy sobie - powiedziała pogodnie starsza, również rudowłosa kobieta.

- Ale czemu, Mamo?! Skoro Emma tak się pali do pomocy to niech pozmywa! - śmiała się z kuchni Ginny.

- Młoda! - zawołała ze śmiechem Emily. - Gryffindor właśnie stracił przez ciebie dziesięć punktów - dodała naśladując przy tym głos Snape'a. W salonie rozgrzmiał gromki śmiech, który słychać było także z kuchni.

- "Z kim przystajesz takim się stajesz" Tak to było, Emmo ? - zaśmiał się jeden z rudych bliźniaków.

- Fred! - zganiła go kuzynka podobnym tonem jakiego zawsze używała jej ciotka, Molly karcąc swoich synów. Jednak w wykonaniu Emmy nie miało to takiego efektu gdyż mówiła to przez śmiech.

- Nie jestem Fred! Ja jestem George. - powiedział oburzony chłopak.

- Ja jestem Fred. - odezwał się drugi z bliźniaków.

- Oj chłopaki... Mnie nie oszukacie. To jest Fred, a to George.

- Kurde, Emma... - jęknęli obaj.

- Czemu to z tobą się nigdy nie udaje? - spytał George.

- Za dobrze was znam - odparła rozbawiona.

- O tak... Pamiętam jak zawsze zbierałaś z nami ochrzany w szkole. Mimo, że wcale nic nie robiłaś - wspominał Fred.

- Jako Perfekt powinnam była potrafić was upilnować.

- Bądźmy szczerzy... To nie możliwe.

Wszyscy obecni parskneli śmiechem.

- Ale mogłaś na nas na kapować, jednak ty wolałaś dostawać szlabany razem z nami. Pamiętam, że właśnie wtedy Snape dostawał ataków apopleksji - przypomniał George.

- To prawda? - spytał zdziwiony Syriusz. - Jego to aż tak obchodziło? - dodał nieco bardziej podejrzliwie.

- No bo na ogół to z nim miałam szlabany, a wtedy dostawał jeszcze mocniejszych ataków, bo jak twierdził jestem "irytującą Gryffonką" - wyjaśniła Emily, a na jej twarzy widniał delikatny uśmiech wywołany całkiem przyjemnymi wspomnieniami, kiedy miała kogo denerwować. Uwielbiałam wprost patrzeć jak Snape się denerwuje. Brakowało jej tego przez ostatnie lata. Syriusz raczej się z nią nie kłócił. Wolał jej przytaknąć, bądź po prostu wyjść, a takie zachowanie jeszcze bardziej ją irytowało i tym bardziej chciała się z nim kłócić. Jednak on podchodził do jej wyrzutów z obojętnością i spokojem.

- Ty? Irytująca? - udawał zdziwienie Fred.

- No właśnie! Ja też nie rozumiem - zażartowała Emily.

Wszyscy znów prychnęli śmiechem.

- Oh... George! Siadajcie przy stole - zawołała Pani Weasley, która właśnie weszła do pokoju z lewitującą tacą na której stał dzbanek z parującą herbatą. Salon od razu wypełnił zapach świeżej mięty i melisy.

- Jestem Fred! - odparł oburzony chłopak.

- Mama chyba się powinna uczyć od Emmy jak nas rozróżniać - dodał pogodnie drugi i usiadł na swoim miejscu.

Emily natomiast zajęła swoje naprzeciwko bliźniaków, pomiędzy Syriuszem, a Złotym Chłopcem.

- Ty musisz być Harry Potter - zagadnęła chłopaka rudowłosa kobieta.

Nie była jakaś przepiękna. Była bardzo wysoka, mniej więcej wzrostu Syriusza. Musiał przyznać że nogi miała dość zgrabne ale nie była jakaś szczupła. Zdecydowanie bliżej było jej do nadwagi niż do niegdowagi. Miała spory biust, na dekolcie, małym, zadartym nosie i policzkach miała nieliczne piegi, a jej ognisto rude loki sterzały w każdą stronę. Przypominała mu trochę starszą wersję Pippi Langstrumpf. Owszem, Emily Weasley była ładna, ale nic specjalnego. Harry nie wiedział co takiego Syriusz w niej widzi dopóki nie spojrzała mu w oczy. Jej ciepłe, bursztynowe spojrzenie od razu budziło zaufanie, a szeroki, szczerzy uśmiech sprawiał, że stawała się tak promienna, taka śliczna... Każdemu patrzącemu na nią robiło się od razu lżej na sercu. Całości dopełniały niesforne, bujne, ogniste loki. Jednak mimo iż Emily wzbudzała tyle pozytywnych emocji to samo to, że była ze Snape'm dość blisko, lubiła go, albo przynajmniej akceptowała i sprawiła, że Syriusz podczas zebrania nie odezwał się do nikogo poza nią słowem skreślało ją od razu w oczach Harrego.

- Tak - odparł obojętnym tonem.

- Emily Weasley - uścisnęła chłopkowi dłoń starając się nie zrażać jego tonem. - Bardzo miło mi cię poznać. Syriusz tyle mi o tobie opowiadał...

- Tak? To dziwne, bo ja o Pani nie słyszałem ani słowa - odparł chłodno młody Potter. Syriusz natychmiast spiorunował chrześniaka spojrzeniem.

Uśmiech na chwilę spełzł z twarzy Rudej. Na szczęście do salonu weszła Ginny i Hermiona z ciastem. Młoda Ginevra wraz z przyjaciółką usiadły obok Harrego

- Ty jesteś Hemiona, tak? - zagadnęła ją pogodnie Emily starając się zapomnieć o zachowaniu Harrego.

- Tak. Hermiona Granger, Proszę Pani - odparła spokojnym, poważnym tonem ściskając jej dłoń. Emily przez chwile poczuła się jak małolata przy Hemionie, która zachowywała się niezwykle poważnie jak na swój wiek.

- Emily Weasley - przedstawiła się Ruda z ciepłym uśmiechem na ustach. - Ale nie musisz mówić tak oficjalnie. Jeszcze cię nie uczę. Wystarczy po prostu Emma.

Hermiona uśmiechnęła się niepewnie. Dziwnie się czuła mówiąc do nauczycielki po imieniu. Nawet jeśli jeszcze jej nie uczyła, była narzeczoną Syriusza, kuzynką Rona i Ginny i była niewiele od niej starsza to to jednak była nauczycielką.

- O tobie także słyszałam wiele dobrego od Syriusza, ale dużo więcej od Rona... - Emily uśmiechnęła się do Hermiony i spojrzała znacząco na kuzyna, który od razu przybrał barwę szkarłatu. - Podobno jesteś bardzo zdolną czarownicą. Tak przynajmniej twierdził ..... - zawahała się. - Syriusz.

- Czy ja wiem, Proszę Pa... Eee.... Znaczy Emmo. - powiedziała speszona. Bliźniacy zaśmiali się.

- Mioneczka mówi do naszej Emmy na per Pani! - dogryzali Gryfonce ze śmiechem zajadając się ciastem.

- Fred, George! - zganiła swoich synów Pani Weasley. - Nie dziwcie się Hermionie. Nie zna jej tak długo jak wy, a Emma ma ją uczyć.

- Masz rację, Mamo. Mioneczce trzeba współczuć - przyznał George.

- To prawda. Nie znała Emmy jak jeszcze była fajna, bo jako nauczyciel zapewne będzie taka jak Snape - zadrwił Fred.

- Tylko patrzeć jak zacznie prostować włosy i ubierać się na czarno - zachichotała Ginny dławiąc się ciastem.

- Zafarbuje włosy na czarno i będzie nam odejmować za wszystko punkty - dorzucił swoje trzy grosze Ronald.

- Kto z kim przystaje... - przytoczył Fred.

- Takim się staje. - dokończył z drwiącym uśmieszkiem Moody. - To już słyszeliśmy. Jednak w przypadku panny Weasley to się chyba nie sprawdzi jeśli ma choć w połowie tak silny charakterek jak słyszałem. Alastor Moody. - powiedział Szalonooki wyciągając do Emmy swoją zdrową rękę.

- Emily Weasley. Bardzo mi miło - powiedziała z ciepłym uśmiechem na ustach. Moody zmierzył dziewczynę sceptycznym spojrzeniem jakby ją oceniał i zaśmiał się głośno.

- Skubaniec ! Miał rację.

Ruda spojrzała na niego pytająco.

- Bo nie wiem czy wiesz, ale o twoim uśmiechu też sporo się niedawno nasłuchałem. Skoro tu skubaniec miał rację to i z innymi też musiał.

- A od kogo to Pan tyle o mnie słyszał? - spytała Emily. Odwróciła się do Syriusza i uśmiechnęła się do niego czule. Była niemal pewna że to właśnie od niego Moody to wszystko usłyszał.

- No wiesz... Kiedyś Severus sobie trochę popił i... - zaczął Szalonooki.

Artur Weasley dobrze wiedział, że to właśnie Severus powiedział te wszystkie rzeczy o których mówił Moody. Przecież był wtedy razem z nimi w Dziurawym Kotle, dlatego postanowił ratować sytuację zanim Szalonooki zdradzi więcej szczegółów, tym bardziej iż zauważył, że w Syriuszu już zaczyna wrzeć. Pan Weasley wiedział że musi działać, ale nie miał pojęcia co robić.

- Komu jeszcze ciasta? - wypalił nagle przerywając w pół zdania Alstorowi.

Odpowiedziało mu milczenie. Słychać było tylko brzdęk upadającego widelca, który w szoku upuściła Nimfadora i pogardliwe parsknięcie Harrego.

- Ja poproszę... - przerwał milczenie jako pierwszy Remus i spojrzał z niepokojem na przyjaciela. Syriusz wyglądał jakby miał za chwilę eksplodować. Remus przeczuwał, że właśnie tym co teraz chce zrobić Syriusz i o czym myśli to pójście do Severusa i wybicie mu raz na zawsze Emily z głowy. Bał się, że Syriusz może zrobić coś głupiego. Szczerze powiedziawszy, Lupin nie wierzył w insynuacje Alastora, które sugerowały ażeby Severus czuł coś do Emily. Byli totalnymi przeciwnościami.

On - stateczny, dość spojony i opanowany, ponury, chowający się przed ludźmi.

Ona - istny wulkan, wygadana, temperamentna, uprzejma, serdeczna, towarzyska, czasem trochę irytująco namolna.

Jednak liczyło się to, że Syriusz wierzył, a wcześniejsze zachowanie Snape'a tylko go w tym utwierdziło.

- A-a ty, Syriuszu? - spytała Molly.

Syriusz milczał wpatrując się w zdezorientowaną Emily morderczym wzrokiem.

- Już późno - odezwał się nagle przez zaciśnięte zęby. - Chyba już wrócę do domu. Dobranoc - powiedział i nie spoglądając nawet na Rudą wszedł do kominka. Powiedział krótkie i stanowcze "Grimmauld Place numer dwanaście" i zniknął w językach zielonego ognia.