Rozdział 1

Lecimy moi mili z pierwszym rozdziałem... Z góry ostrzegam że mój Snape nie należy do miłych i uroczych. Jest wredny, cięty i klnie. Więc jeśli wam to nie przeszkadza to zapraszam do czytania... :) Podkładzik muzyczny ;p

Severus Snape siedział w swoich komnatach, przyglądał się szklance bursztynowego płynu i użalał się nad sobą. Ostatnio użalanie się nad sobą stało się jego ulubionym zajęciem na długie, samotne noce, kiedy nie musiał robić całej masy eliksirów dla Zakonu Feniksa i nie był na herbatce z Czarnym Panem. Chociaż jakby się tak zastanowić to podczas tworzenia mikstur także znajdował czas na to jakże zajmujące zajęcie. Severus jednym haustem wypił całą zawartość szklanki.

-Na trzeźwo tego nie zdzierżę… - mruknął sam do siebie i nalał sobie jeszcze Ognistej. Patrzył tak przez jakiś czas na mieniący się w słabym świetle świecy bursztynowy płyn.  Od razu wróciły mu wspomnienia związane z pewną irytującą młodą Gryfonką, które wykrzywiły jego usta w lekki uśmiech.

Otrząśnij się, debilu ! Ona już odeszła. Emily już nie wróci, bo pozwoliłeś jej odejść ! Nie możesz jej rozpamiętywać w nieskończoność! - zganił Severus sam siebie.

Po co ty tak właściwie o niej wciąż myślisz? Była piękna, młoda, radosna... Myślisz, że zrujnowałaby sobie życie z takim starym gburem jak ty? Zwyczajnie jej było cię żal. Podobnie jak Evans. Tylko dlatego cię tolerowały. Emily już nie wróci. Na pewno już sobie kogoś znalazła, a z resztą nie obiecywała ci niczego. Ty jej z resztą też. Za to Zakonowi Feniksa owszem, a za chwilę ma się odbyć specjalne zebranie.

Snape natychmiast odgonił Weasleyównę od swoich myśli i zajął się sprawami bardziej przyziemnymi. Mina mu zrzedła na samą myśl o specjalnym zebraniu Zakonu w kilka tygodni przed rozpoczęciem roku. To zapowiadało kłopoty. Tym bardziej, że Severus miał niezbyt przyjemne wieści do ogłoszenia. Na dodatek  Dumbeldore obwieszczając zebranie użył określenia specjalne. Severus był niemal pewien, że to ma coś wspólnego z nowym nauczycielem Zaklęć i Uroków. Odkąd Filius Flitwick musiał zrezygnować ze swojego stanowiska z obawy o swoją rodzinę, Dumbledore przeczesał chyba cały magiczny świat w poszukiwaniu odpowiedniej osoby na to miejsce i jeśli wierzyć plotkom, to znalazł kogoś idealnego na to miejsce. Nikt nie znał imienia, ani nazwiska, bo to musiało pozostać tajemnicą, ale podobno jest to naprawdę zdolny czarodziej, choć podobno dość młody. Severus obawiał się któż to taki, bo ostatnio Dyrektor zaczął bardzo zaczął się wtrącać w jego życie i miał dziwne przeczucie że nowy nauczyciel będzie dla niego utrapieniem (tak, jeszcze większym od McGonnagal).

Niestety (albo i stety) miał rację.

Kiedy po kilku godzinach przeniósł się za pomocą Fiuu do Nory, Molly powitała go wyjątkowo uprzejmie, nawet jak na nią. Szeroki uśmiech nie schodził jej z twarzy.

- Jak miło, że przyszedłeś, Severusie. Jeszcze wszystkich nie ma, ale Dumbeldore czeka na ciebie w salonie.

Snape spojrzał na panią Weasley podejrzliwie. Ruszył do salonu. Dotarł tam bez większych problemów. Już na końcu korytarza usłyszał śmiechy Dumbeldora, McGonnagal i bliźniaków.

- Ciekawa jestem jaką będzie miał minę jak zobaczy naszą niespodziankę. Wspaniale to wymyśliłeś, Albusie - usłyszał śmiech McGonnagal. Nagle zapaliła mu się w głowie czerwona lampka. Cofnął się o krok do tyłu.

- Jesteś Severus Snape, do cholery! Ty się niczego nie boisz. Niczym cię nie zaskoczą. - mruknął, dodając sobie otuchy.

Usłyszał za sobą rytmiczne kroki zbliżającej się Molly, więc podszedł szybko do drzwi, bez wahania nacisnął klamkę i jak to miał w zwyczaju zamaszyście otworzył drzwi. Wszedł pewnym siebie krokiem do środka.

Znajdował się w przytulnym salonie, na około usadowieni na kanapach i fotelach siedzieli członkowie Zakonu. Wszystkim na twarzach malowały się tajemnicze uśmieszki. Zaniepokoiło to Severusa, ale zanim zdążył zapytać o co chodzi usłyszał znajomy, melodyjny głos :

- Profesorze Snape...

Severus poczuł jak czyjeś delikatne ręce oplatające mu szyję, a burza rudych loków zasłania mu widoczność. Jego nozdrza dobiegł znajomy, słodki zapach kwitnących bzów.

- Tak się cieszę że Pana widzę - dodała kobieta.

Widząc i słysząc to damska część Zakonu westchnęła wymownym "Ooooo...". Natomiast męska zawyła równie wymownym jednak zdecydowanie cichszym "Uuuuuu..." Snape usłyszał jeszcze w tle śmiech Moodego. Jednak Mistrz Eliksirów nie zamierzał być główną atrakcją zebrania.

- Panno Weasley, proszę mnie natychmiast puścić! - krzyknął najbardziej lodowatym tonem na jaki mógł się zdobyć trzymając w ramionach Emily.

Weasleyówna od razu odsunęła się od Profesora wiedząc, że swoją otwartością uruchomiła wyciągnęła zawleczkę od granatu, który teraz gotowy jest w każdej chwili wybuchnąć. Jednak pogodny uśmiech nawet w obliczu nadchodzącej zagłady nie schodził jej z ust. Tak bardzo się za nim stęskniła... Emily wpatrywała się w Severusa tymi swoimi ogromnymi, bursztynowymi oczami. Severus dobrze pamiętał te bystre oczy, które z zaciekawieniem przyglądały mu się na każdej lekcji Eliksirów siedem lat temu. Z twarzy nie zmieniła się wcale. Dalej miała tą samą zawadiacką iskrę w oczach, pełne, ponętne usta i burzę rudych loków. Jednak Severus musiał przyznać, że to tyczyło się tylko twarzy i włosów, bo jeśli chodziło o.... resztę jej ciała to na pewno nie była już tą samą kościstą małolatą. Uwadze Severusa nie umknął fakt, że miała teraz przyjemnie zaokrąglone kształty, takie jak na kobietę przystało, a jej zdecydowanie zbyt prześwitująca, letnia sukienka idealnie uwydatniała te partie jej ciała. Severus nie mógł oderwać od niej wzroku, co powoli zaczynali dostrzegać członkowie Zakonu oraz sama obserwowana. Objawiało się to znaczącymi uśmieszkami członków Zakonu, chichotem McGonnagal i zaróżowionymi policzkami Weasleyówny. Na szczęście, albo i nieszczęście dla Severusa po jego dwóch stronach pojawili się bliźniacy.

- To jest Emma, Panie Profesorze. - zagadnął go Fred... A może George? Severus nie rozróżniał ich.

- Tak, braciszku. Emma. Ewentualnie Emily, ale nie "Panna Weasley" - dodał drugi z nich.

Severus wywrócił tylko oczami. McGonnagal pokazała bliźniakom jakiś bliżej nie określony gest jednak oni zrozumieli o co chodzi i parsknęli śmiechem. Po chwili jednak Fred odezwał się :

- Nie sądzi Pan, Panie Profesorze, że Emma...

- .. nam trochę wyrosła ? - dokończył George.

Severus chrząknął tylko zbity z tropu.

Czy oni czytają mi w myślach, do cholery?!

- Nie wydaje mi się... - skłamał. - Dalej wygląda jak małolata, której nie karmią w domu.

Wszyscy obecni  ryknęli gromkim śmiechem. Severus mierzył ich tylko surowym wzrokiem. Dopiero teraz zauważył, że poza tym durnym starcem, McGonnagal, Szalonookim, Molly, Arturem i bliźniakami są tu również jego aktualni uczniowie - Potter, Granger oraz Ronald i Ginerwa Weasleyowie.  Severus zaklął siarczyście w duchu, po czym posłał Dumbledore'owi i McGonagall spojrzenie w stylu "Dobrze się bawicie? Bo ja nie!".

Głupi stary plotkarz! Durna, stara swatka!

- A ty Weasley na co się gapisz? - warknął na Rona, który z oczami wielkimi jak galeony patrzył na Mistrza Eliksirów i swoją kuzynkę.  Harry, Ron, Hermiona i Giny natychmiast odwrócili wzrok przerażeni.

- Dalej cię to bawi? - zaśmiała się Emma widząc reakcję uczniów mężczyzny. Severus od razu spiorunował Emily wzrokiem.

- Na mnie to nie działa, zapomniał pan? - przypomniała z triumfem Weasleyówna i słodko zatrzepotała rzęsami. Snape aż się skrzywił od tej słodyczy. Przez chwilę wyglądał jakby zjadł pół kilo cytryn, ale po chwili grymas jego twarzy nieco zmienił się. Był zły? Nie, był wściekły.

- Dumbledore, co ona tu do cholery robi?!  - wrzasnął.

O tak... granat wybuchł i to prosto w dłoni. Severus stracił panowanie nad sobą. Dyrektor jednak nie potrafił mu odpowiedzieć na pytanie gdyż wybuch złości Mistrza Eliksirów spowodował jeszcze większy atak śmiechu u niego.

- Tak się składa, że w ciągu tych kilku lat zdążyłam zdobyć tytuł Mistrza Zaklęć i Uroków, których będę nauczać w Hogwarcie. Moje zadanie to również pomoc przy tworzeniu eliksirów dla Zakonu Feniksa...  - oznajmiła triumfująco.

To było już za wiele dla Severusa. Mężczyzna opadł ciężko na jeden z foteli, nalał sobie szklankę Ognistej Whisky i wypił całą jej zawartość za jednym razem.

- Powodzenia profesorze Snape - powiedzieli chórem bliźniacy i poklepali po plecach byłego nauczyciela po plecach z podłymi uśmieszkami wymalowanymi na twarzach.

- Bardzo kurwa śmieszne - warknął Snape.